ΜΑΡΓΑΡίΤΑ

Tα πέταλά σου μαδημένα, Μαργαρίτα,
η γύμνια -όχι- μη φοβάσαι δε σ' αλλάζει,
έχ' η καρδιά σου στη φαρέτρα αλφαβήτα,
να μην ξεχνάει την αγάπη να διαβάζει.

Στα χείλη γράψε τ' όνομά μου, Μαργαρίτα,
να με θυμάσαι, όταν ξένα θα φιλάνε,
τα χάδια, πίσω, έχουν μείνει στη σοφίτα,
τον έρωτά μας, δακρυσμένο, τον κοιτάνε.

Θα με αγγίζεις σ' άλλο σώμα, Μαργαρίτα,
τα δάκτυλά μου θα κρατάς, μα εκεί δε θα 'μαι,
θα είναι άλλου η δικιά μου φαβορίτα,
μα μην τρομάξεις, φτιάχνω πρόγευμα να φάμε.

Τις νύχτες μ' όποιον κι αν κοιμάσαι, Μαργαρίτα,
της αγκαλιάς μου θαλπωρή δε θα τη νιώσεις,
μα σα γεράσεις στης ζωής σου την προβλήτα,
εκεί, να έρθεις την ψυχή μου ν' ανταμώσεις.

Μαζί, θα ζούμε σ' άλλη ζήση, Μαργαρίτα,
αφού αυτήνε δε μας έκανε τη χάρη,
θα σε ταΐζω, κοριτσάκι μου, γρανίτα,
παρέα τ' άστρα θα 'χουμε και το φεγγάρι.

Κουμέττος Κ.
(13-7-2005, Λευκωσία)