DON QUIXOTE DE LA MANCHA

Έχ' η ζωή μας -δείτε τες- έκλυτες λεζάντες,
έναν ιππότη χάραξε μέσα μας, Cervantes.
Ποτάμι ρέει τ' άδικο, το πνίγει το μυαλό μας,
δήθεν, Miguel, ορκίζουνται θέλουνε το καλό μας.

Τον Sancho Panza ξύπνα τον και την Dulcinea,
για δόξα λόγο να 'χουμε... τάμα προς μια νέα,
π' αγάπη δίδει άπλετη, με χρέος έναντί της,
να την ποθούμ' ολάκερη, πιότερο την ψυχή της.

Σε σταυροδρόμι γνώριμο, στέρφοι σα βρεθούμε,
την καρπερή την αρετή θα πολιορκούμε.
Κ' η διάκριση -παράσημο- προς καλοσύνης δρόμο,
θα' ναι σταυρός, ολόφωτος, σε σωτηρίας ώμο.

Θα στέκουν ανεμόμυλοι -τέρατα μπροστά μας-
σαν μέρμηγκες θα φαίνουνται... δίπλα τα οστά μας.
Με τόλμη, πόνου αντοχή, θα μας ποθούν οι νίκες,
αν τα σπαθιά μας -έντιμα- θα 'ν' έξω απ' τις θήκες.

Don Quixote de la Μancha, δες ψηλά τ’ αστέρι,
η φαντασία λεύτερη... πνέει με τ' αγέρι,
δοκιμασίες κι αν φανούν, τα έσω ατσαλώνουν,
οι "καθώς πρέπει" το σκασμό, να μη μας τσαλακώνουν!

Κουμέττος Κ.
(24/8/2010, Λευκωσία)