Ψηφιακός Δίσκος
"ντεκλαρέ 9+1"
✍️: Κουμέττος Κατσιολούδης
🎼🎤: Suno
1) Πυροφάνι
2) Μπορντέλα: Σπίτια Ιερά
3) Ζωούλα μου, κλεμμένη
4) Απύθμενος Έρωτας
5) Του Πεζοδρομίου Κόρη
6) Ερωτική Μυσταγωγία
7) Crazy Horse
8) Βαρθολίνειο Σάλπισμα
9) Ποιητικός Έρωτας
+1) Γερασμένα Παιδιά
‼️ Σ Τ ί Χ Ο Ι ‼️
Πυροφάνι
Mε πυροφάνι ψάρευα...
καμάκι η ματιά μου,
εσύ, χταπόδι στη νυχτιά,
μες σε ρηχά νερά,
όταν σε βρήκα, κάρφωσα,
μαζί με τα φιλιά μου,
τα πόδια σου/πλοκάμια σου
μ' αρπάξανε γερά.
Με έσφιξες επάνω σου,
σαν μέγγενη μη φύγω,
ωσότου πέσουν τ' ουρανού
τ' αστέρια αγκαλιά,
ήταν το "θέλω" σου κοντά,
μου είπες: "κράτα λίγο",
τα δάκτυλά σου, σαν χτενιά...
στα λίγα μου μαλλιά.
Κρατήρες μες σε ίριδες:
της Αίτνας, δίπλα Θήρας,
τα βλέφαρά σου, γύρω τους,
καλντέρας πινελιά,
αντιλαλεί βρυγμού αχός,
μ' αφρό λυκίσκου μπύρας,
σεισμός, ωσάν εκρήγνυσαι,
τρομάζει την οχιά.
Μελάνι εκσφενδόνιζες,
μα 'γώ μακριά δεν τρέχω,
η φλόγα σου ερωτική
-λυχνάρι στη ρωγμή-
σκύβω, του Freud ζωγραφιά,
τη βλέπω, δεν αντέχω,
σκαντάγιο γίνουμαι στεριάς,
η γλώσσα μου αιχμή.
Η Πούλια κατραμόθολο
φωτίζει για να ζήσει,
το σώμα της, σα μας θωρεί,
λαλεί: "ζηλοτυπώ",
ένα κορμί πώς καρτερεί,
να 'ρθει να της χαρίσει,
μια πρόσκαιρη, υγρή χαρά...
σε χρόνο χαλεπό. (δις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Μπορντέλα: Σπίτια Ιερά
Στον Νίκο Καββαδία
Φεύγουν οι μνήμες μακρινά...
ατέρμονα ταξίδια,
ποθούν να βρούνε λύτρωση
σ' ατέλειωτη φυγή,
σαν είναι ο κοσμάκης μας...
μια ίδια απ' τα ίδια,
στο κάθε τέλος του γεννά...
επώδυνη αρχή.
Mπάζουμε, Κόλια μου, ψευτιά
κι η ρότα μας χαμένη,
προορισμός στο "Πουθενά"
κι η άνοιξη κλεμμένη.
Βίρα τις άγκυρες, μα πού...
να πάμε αγνοούμε,
φτιάχνοντας όνειρα φαιδρά...
νομίζουμε πως ζούμε.
Νίκες και ήττες Χαλιμάς...
κοσμούν τα παραμύθια,
μια Τροία στέκεται, ριγά...
θλιμμένη στη σιγή.
Κι ο Πάρις τρέχει, συναντά...
τον έρωτα στα στήθια,
για μια Ελένη έσταξε...
το αίμα του στη γη.
Ψάχνω να βρω, μα άδικα...
αναζητώ τον πρώτο,
που μπήκε σ' αειπάρθενη...
κι ατρύπητη ψυχή.
Ποιος άντρας δεν εμύρισε
της έκστασης τον χνώτο;
Στα χέρια ποιος δεν κράτησε
γυναίκα "του" κοινή;
Αναστημένος Γολγοθάς...
σ' υπόγεια αιωρείται,
στιλπνά τα χάδια σέρνονται
σε δέρματος υφή,
καθώς τα χείλη φλέγονται...
κι η σάρκα τα μιμείται...
αντίτυπα τυπώνοντας...
γεμάτα ηδονή.
Μπορντέλα: σπίτια ιερά...
των Αποστόλων θάμα,
είτε Ιησούς ή Βαρραβάς
είτε κι οι δυο, μαζί...
αναζητούν στους τοίχους σας...
γιατρειά στο κάθε τραύμα
κι ένα κερί ανάβουνε...
πριν έρθει χαραυγή. (δις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Ζωούλα μου, κλεμμένη
Σημάδεψες το όνειρο
στο κέντρο μη σαλέψει,
από μικρό το ντάντευες...
του άλλαζες και πάνες,
μα στην πορεία έμποροι
σ' το είχανε νοθέψει
κι εσύ απόκληρη γενιάς
μες σ' αδειανές αλάνες.
Αμπάρωσες τη μάνα σου,
τον κύρη σου στο σπίτι,
να πάρεις, έστω, μια ευχή
μ' αγνότητα ζωσμένη,
καθώς θα έφευγες να βρεις
τον έννατο πλανήτη,
αυτόν που θα ονόμαζες:
"Ζωούλα μου, κλεμμένη!".
Σκυλιά, τριγύρω, αλυχτούν...
με φόβο, πριν να φέξει
κι αργόσχολοι σαλίγκαροι
σε τοίχους ανεβαίνουν,
η ώρα πήγε τέσσερις,
σε λίγο θα 'ρθει έξι,
αλέκτορες συνομιλούν...
ξημέρωμα υφαίνουν. (δις)
Το χέρι σου σχοινοβατεί
σε ράγες τετραδίου,
αειθαλές το σκήνωμα
της έρμης τής ψυχής σου,
το βλέμμα της σε έξοδο,
υγρή τής Γης αιδοίου...
κι εσύ γυμνή, δες κρέμεσαι,
στην άκρη ιαχής σου.
Να δώσεις χαιρετίσματα
πολλά στον Καριωτάκη
και μια ευχή ανάπαυσις
καρδιάς στην Πολυδούρη,
τα όσα που δε ζήσανε
σε τούτον τον κοσμάκη,
στον Παρθενώνα ιστορούν
Καρυάτιδες και Κούροι. (τρις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Απύθμενος Έρωτας
Τις εποχές αλώνισα
για να βρω τη μορφή σου,
η μοίρα μας γεννήθηκε
γυμνή, χωρίς ψαλτήρι,
σα γένεις όρος, δείξε μου...
της έκστασης κορφή σου,
τα χείλη μας αρμέγουνε
φιλιά σε πατητήρι.
Σεντέφια είν' τα μάτια σου,
οάσεις τής ερήμου,
η νύχτα στέκει ξάστερη,
το κάλλος τους θαυμάζει,
λαδώνεις με το σάλιο σου
το άγονο κορμί μου,
με λούζεις φως, ανέσπερο,
με το γλυκό σου νάζι.
Τα χέρια σου, παράφορα,
ποθώ να με αγγίζουν,
το κάθε αποτύπωμα
φυλάγω μες στη μνήμη,
τα χάδια τους: ροδόσταγμα,
τα έσω μου ραντίζουν,
tattoo σου -πόθο σέρτικο-
μου χάραξαν στην κνήμη.
Ρεφρέν:
Απύθμενος ο έρωτας,
πηγάδι δίχως πάτο,
στενάζουνε τα σώματα,
αντάμα σα δεν είναι,
σημάδι τύχης τράπουλας,
θωρείς, μου δείχνεις: "νάτο!".
Για πάντα, στην αγκάλη μου,
αν θες, μου λέγεις, μείνε.
Ασύστολα, τα βράδια μας...
κυρτώνουν τες ψυχές μας,
οπλές μας θρυμματίζουνε
βαφές/μπογιές στους τοίχους,
αγρίμι, ανυπότακτο...
μετρά τες αντοχές μας,
ο Verdi στο γραμμόφωνο
καλύπτει άλλους ήχους.
Μπορεί να μην το ξεύρουμε
το μέλλον τι μας κρύβει
(το αύριο ανήμπορο:
να πει, ν' αποκαλύψει•
τα χέρια του, σαν Πόντιος
Πιλάτος, πλένει/νίβει),
μα στο παρόν τες σάρκες μας...
καλά, έχουμε στείψει.
(Ρεφρέν) (δις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Του Πεζοδρομίου Κόρη
Λίγο πριν το μεσoνύχτι,
μες στου φεγγαριού το δίχτυ,
σ' είδα να 'ρχεσαι μονάχη,
ξεχασμένο θέρους στάχυ.
Είχες μάτια δακρυσμένα,
σαν κεριά κυρτά, λιωμένα,
δεν αναζητούσες λύση,
ήλιος φάνταζες στη δύση.
Στις ρυτίδες σου γραμμένο
είχες σάπιο πεπρωμένο,
μες σ' εκπτώσεις πουλημένο,
απ' τoν βούρκο ξεβρασμένο.
- Το παιχνίδι μου στημένο,
τ' όνειρο κυνηγημένο,
πάει, πέρασε το τρένο,
μου 'πες, δεν το περιμένω.
Του πεζοδρομίου κόρη,
με σπασμένο μάχης δόρυ,
με ασπίδα τσακισμένη,
με ψυχή θρυμματισμένη,
δίχα στη ζωή μουράγιο,
δίχα Παναγιά και Άγιο,
στην ταυτότητα εταίρα,
δίχα μάνα και πατέρα.
Γύρω σου βροχές και μπόρες,
ήθους κήδευαν τις ώρες,
μες στα χείλη σου: η θλίψη,
την καρδιά σου είχε στείψει.
Όλοι, σ' είχανε προδώσει,
φίλοι τόσοι κι άλλοι τόσοι,
της αγάπης μία δόση,
ποιος θα 'ρχόταν να σου δώσει;
Στης ελπίδας σου τα μέρη
ένα μαύρο περιστέρι,
θα σου έφερνε χαμπέρι:
"λείο, δίκοπο μαχαίρι",
για να κόψεις τα δεσμά σου
και ν' απλώσεις τα φτερά σου,
μπας κι εκεί στον άλλο κόσμο,
θα σε γιάτρευαν με δυόσμο.
Του πεζοδρομίου κόρη,
με σπασμένο μάχης δόρυ,
με ασπίδα τσακισμένη,
με ψυχή θρυμματισμένη,
δίχα στη ζωή μουράγιο,
δίχα Παναγιά και Άγιο... (τρις)
Του πεζοδρομίου κόρη...
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Ερωτική Μυσταγωγία
Πάνω στον βράχο ξαπλωμένη,
ανάσκελα τα δυο σου πόδια,
μοιάζεις "Ωραία Κοιμωμένη"
κι εγώ σε στάση σε διόδια.
Το βλέμμα σου αγαλλιασμένο,
εκπέμπει φώτιση τού Βούδα,
ένα φιλί σου να 'χα μόνο,
έστω ωσάν κι αυτό του Ιούδα.
Ρεφρέν:
Μύστης ας γένω του κορμιού σου,
ανάδρομα να το ιππεύω,
ρίγος να νιώθω του γλουτού σου,
το στήθος σου καθώς θωπεύω,
την πλάτη σου να καλαντίζω
κι εσύ να τρέμεις στη λιακάδα,
βρέχει ηδονή στα δυο σου σκέλια...
φθίνει αγέρι/σοροκάδα.
Στάλα χαδιού σου πώς ποθάω,
στεντόρια ν' άκουγα πνοή σου,
άγρυπνες νύχτες προσκυνάω,
να νιώσω θέλω την αυγή σου.
Χαράματα... κερί ανάβω,
να έρθ' η ώρα που θα σ' έχω,
μες στην καρδιά μου σε νταντεύω,
άσκοπα flirt; Μακριά... απέχω!
(Ρεφρέν) (δις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Crazy Horse
Στον Νίκο Καββαδία
Τα φώτα αναβόσβηναν
ομπρός στη γαλαρία,
το άλογο περήφανο
στεκότανε στα δυο,
βαρύτητα ασήκωτη
συνθλίβει καρχαρία,
χορεύτριες πρωταντίκριζες,
σαν έπιανες βυθό.
Στον στύλο λικνιζόντουσαν
σε κόκκινη ανταύγεια,
whiskey, vodka μύριζες...
ζεστό, γλυκό κορμί,
ο χώρος είχε μια θωριά,
σαν βαποριών ναυάγια,
κοπέλες σε ποθούσανε
σε -δήθεν- μια στιγμή.
Τσιγάρα "Silk Cut" κάπνιζαν
κι ο πόθος εριγούσε,
σιαμπάνια δίπλα άνοιγε
-διαμιάς- ασφαλιστής,
στρατιώτης, πίσω, στη γωνιά
τις λίρες του μετρούσε,
το χρήμα σάρκας κόλακας,
κατόπιν, σαδιστής.
Ρεφρέν:
Τα Σπίτια, mujeres, Números...
θυμάσαι, Καββαδία;
Ξεφτιλισμένα cabaret
μ' αλλότρια ευωδιά,
του έρωτα Λαδάδικα,
μ' εκπτώσεις στα αιδοία
κι απ' έξω λούστροι παπουτσιών:
αγνά, φτωχά παιδιά.
Τα πόδια σου προσκύναγαν
με παπιγιόν γκαρσόνια,
τα χέρια τους ετρίβανε,
σαν κέρναγες ποτά,
Σειρήνες μες στα μάτια τους,
με δόλια συμπόνοια,
πουκάμισα φορούσανε...
λευκά, χειριδωτά.
Η μια κοπέλα έφευγε...
επόμενη ερχόταν.
- "Hi, where are you from?",
κοινώς, τις ερωτούν.
Αλισβερίσι άρχιζε...
τιμής για αν και όταν,
για χάδια άντρες σώματα,
στυγνά, πλειοδοτούν.
Μαρία στα δεκαεννιά,
Νατάσα στα 'κοστρία,
σαν πέτρα, γύρω, η καρδιά,
μη νιώθουν, μην πονούν.
Κι αν κάπου είχαν φαμελιά,
που 'χε γι' αυτές λατρεία,
αυτά μες στα υπόγεια...
ολίγον συγκινούν.
(Ρεφρέν) (δις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Βαρθολίνειο Σάλπισμα
Mες σε κουκέτα βαποριού
σ' αγκάλιαζε το στρώμα,
τα μάτια σου -δυο αχινοί-
γυρνούσαν σαν αλάνια,
το χέρι σου σ' επλάνευε
κι εσύ άλλαζες χρώμα,
τα χείλη σου δονούσανε
σε μήκη ωκεάνια.
Να μια γοργόνα -ιστορείς-
ακρόπρωρη φιγούρα,
ξυλόγλυπτη πλωριά κοσμεί
και γεύεται αρμύρα,
στα σκέλια της, αδιάκοπα,
ρωτάει η φαγούρα:
- Mονάχη πώς εγέννησε
τον Ήφαιστο η Ήρα;
Ο Ποσειδώνας, πριν φανεί,
σαν όγδοος πλανήτης,
φορώντας πράσινη στολή,
με Τρίτωνα παρέα,
το σώμα σου εκύρτωσες,
σαν πέταλο/μαγνήτης...
αλήθεια, είμαι σίγουρος...
θα ένιωθες ωραία.
Μασώντας δάφνες ηδονής,
μου θύμιζες Πυθία,
με λόγια άναθρες κραυγές,
αμφίσημης ουσίας•
λυγμοί αναθυμιάσεων,
μετά την Κασταλία•
ο τρίποδας σού έδινε
μια αίγλη εξουσίας.
Η Φημονόη σε σκαμνί,
λουσμένη, πριν, στα κλέη,
η πρώτη ήτο των Δελφών
εξάμετρης εμβέλειας,
χρησμό -ρήση παλαίφατη-
το "Γνώθι σαυτόν", λέει,
μα βαρθολίνειο σάλπισμα,
κορύφωση συντέλειας. (δις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Ποιητικός Έρωτας
Έξω, βροχές με αστραπές,
βροντές -χαμός τής πλάσης-
έσω, στο τζάκι ζεστασιά,
σαν των βοδιών τα χνώτα•
πάρ' ενός Φοίνικα φιλί...
και κοίτα... μην ξεχάσεις,
τ' άστρα που σέρνουνται, σβηστά...
ν' ανάψεις σαν και πρώτα.
Ντύσου αγάπη κι άσε με...
να σου μιλώ αιώνες,
όσα η νύχτα σκέπασε...
θα σου τα φανερώσω.
Ρίγη ιδρώνουν δέρματα
και σμίγουνε λαγόνες,
ξάγρυπνη... θα μου σπαρταράς,
προτού σ' εξημερώσω.
Μύδι το στρείδι αγροικά...
κι ατάραχη η Σελήνη,
βλέννα τη σκόνη συγκρατεί...
κι αφρίζουνε ρουθούνια.
Στέκει σαν άγαλμα σκηνή,
ρωτά ο Rossellini:
"Ξέχασες, πάλι; Δες, γελά...
μικρό παιδί σε κούνια!".
Τρέμει η φλόγα στο κερί
-ο άνεμος θεριεύει-
ψάχνει ο λύκος για τροφή...
κι οι στάνες αγωνιούνε,
σχίζει της μάνας η κραυγή...
τα μάκρη π' αγναντεύει:
"Θάλασσα, πες μου, να χαρείς...
ο γιος μου ξέρεις πού 'ναι;".
Χάδι από το χέρι σου...
αρδεύει το κορμί μου,
όλα, τριγύρω μας, θαμπά...
τα τζάμια μάς κοιτούνε.
Ήσουν το αίτιο μου, εσύ,
δεν ήσουν αφορμή μου.
Όσοι, που ζουν ποιητικά,
την πρόζα δεν ποθούνε.
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
######################
Γερασμένα Παιδιά
Γερασμένα παιδιά...
σ' έναν κόσμο ρουφιάνων,
θεατρίνων, πουτάνων,
αρχηγών λαοπλάνων.
Γερασμένα παιδιά...
μπάσταρδο τ' όνειρό τους,
των γονιών τους... δικό τους,
το ανεκπλήρωτό τους.
Ρεφρέν:
Γερασμένα παιδιά...
πριν -ακόμη- γεράσουν,
πριν -ακόμη- παιχνίδι,
πριν -καλά- το χορτάσουν.
Γερασμένα παιδιά...
από άγουρα... σάπια,
καταπίνουνε χάπια,
κι οι ρυτίδες δρολάπια.
Γερασμένα παιδιά...
σ' εργοστάσια σχολεία,
η ζωή τους δουλεία,
δίχα κόμμα, τελεία.
Γερασμένα παιδιά...
των εμπόρων βιασύνη
κι η αισχρή μας ευθύνη;
Συνεργοί στην οδύνη!
(Ρεφρέν) (τρις)
Ποίηση: Κουμέττος Κατσιολούδης
Μουσική/ερμηνεία: Suno
